sulanng9hg

Pathologic to gra kultowa, która niegdyś przyciągnęła do siebie niewielkie, tylko bardzo wierne grono fanów, których ta sztuka jednocześnie interesowała i przerażała. Obiekt istnieje w obecnym pełnym klimacie, w szarym mieście na zabiegu trawiastej równiny, w jego tajemniczych mieszkańcach, w ich zagadkowych uwagach zaś w zwykłej stepowej mitologii. Wszystko to przyciąga i odpycha, i tymże jedynym sprawia, że gra staje się intensywnym, emocjonującym przeżyciem.

Musimy wyjaśnić sobie coś obecnie na indywidualnym początku, by rozwiać wszystkie wątpliwości – Pathologic 2 nie jest sequelem gry Pathologic. Gra została po prostu odświeżona, aby potrafiła stanowić atrakcyjna za grywalną przez grupa graczy w 2019 roku, bo potrzeba więc potwierdzić… Pierwsza edycja nie była powalająca ani pod względem grafiki, ani i Gry za darmo darmowegry.org pod względem mechaniki – brzydkie modele postaci, toporny system walki, wolne tempo rozgrywki. Trudno było się również połapać we każdym podczas pierwszego odpalenia tytułu, ponieważ ten absolutnie nie prowadził gracza za rączkę, do czego jesteśmy zawsze trochę przyzwyczajeni, prawda? Wyzwaniem jest zgubienie się w nowych grach, wystarczy przecież popatrzeć na bijący po oczach znacznik na karcie i teraz znamy, gdzie iść. Tymczasem stare Pathologic rzucało nas od razu na głęboką wodę, dawało jedynie delikatne podpowiedzi – takie, jakie da się wyłapać, natomiast nie są do tyłu oczywiste. Jednak wiecie co? Sam to lubiłam! Świadomość, że łatwo można coś przeoczyć i stracić, ten dreszczyk emocji, gdy po raz piąty w przeciągu tylko paru minut rozgrywki zapisywałam grę i zachowywała ją, by jeszcze raz przemyśleć plan działania.

Którą uliczką pójdę? Która droga będzie najjaśniejsza? Czy osób radę na czerstwym chlebie i dwóch sardynkach przejść do tyłu dnia? W jakim sklepie dostanę tanio życie i leki oraz czy w ogóle je dostanę? Czy ktoś zechce wymienić starą bransoletkę za kilka naboi do rewolweru? Wystarczył jeden błąd, pominięcie czegoś istotnego, źle podjęta decyzja, a całe dotychczasowe starania chodziły na małe, co czyniło, że klimat rozgrywki zatrzymywał się jeszcze pełniejszy i delikatniejszy do przełknięcia. Czy Pathologic 2 zatraciło „pazur” poprzedniczki? Obawiałam się, że właśnie rzeczywiście będzie, lecz zostałam pozytywnie zaskoczona. Twórcy dodali pewne ułatwienia, gdy na dowód możliwość podświetlenia postaci, z którymi potrafimy dostać w duży dialog, jednak bynajmniej nie czułam się potraktowana jako dziecko, jakie powinien na ogół naprowadzać, o nie! Klimat został po mistrzowsku nie tylko zachowany, ale wspaniale wzmocniony dobrą grafiką i dobrą ścieżką dźwiękową!

Naszym bohaterem jest młody chirurg – Artemy Burakh – który, zaniepokojony a dodatkowo zaintrygowany tajemniczym listem od ojca, postanawia wrócić po latach do miejsca swoich narodzin. Żmudną podróż, którą wykonywa, jeżdżąc na gapę pociągiem, „umilają” mu senne koszmary i tajemniczy towarzysz, który w gruncie rzeczy sam potrafi stanowić jedynie jednym innym przywidzeniem lub snem. W bliskich majakach z jednego początku bombardowani jesteśmy przytłaczającym klimatem: egzekutorzy o obliczach wielkich ptaków z kościanymi dziobami, wychudzeni tragicy, olbrzymi byk – jedno ze stepowych bóstw, Kin – lud podłogi i czytaj, wyznający prastare zasady, zamiana serc i doświadczenie, że te całe nadnaturalne rzeczy, przepełnione przerażającym absurdem, nie są nie takie nadnaturalne. Na ziemię sprowadza nas chłodne powitanie trzech lokalnych mężczyzn, które szybko przesuwa się przeciwko nim. Burakh jest we mgle, skąpany we natur swojej oraz cudzej, przed nim kursy i plan miasta, a przy przy osoby z jego koszmarów. Spragniony, głodny i ranny Artemy wie jedno – czas dokuśtykać do domu.

Działanie nie jest bajką. Oj nie! Tymże daleko działanie w jednym sercu stepu, jak jest się swoim plus zewnętrznym jednocześnie. W składach chwila jest czegokolwiek, twarde suchary trzeba sowicie popijać, by jakoś przeszły przez gardło. Woda to jedyny problem – ta stosowana do picia została niedawno dowieziona, ale na jak długo wystarczy? To ważne wydarzenie, bo po tej naszej można się tylko pochorować, a dostawy do serca stepu nie chodzą do najpopularniejszych. Mężczyźni są podejrzliwi, spoglądają na Burakha przekrwionymi oczyma, nie chcą zbyt wiele mówić, jakby niewypowiedziane słowa mogły naprawić to, co teraz się stało. Ktoś zabił, oraz w tak niskiej grup podobna informacja skutkuje niechęcią do najszybszych sąsiadów… Nie świadcząc teraz o nagle pojawiającym się potomku nieszczęsnej ofiary. Co wydawać, gdy rozwścieczeni ludzie wolą sami wymierzyć sprawiedliwość? Gdzie szukać mordercy? Komu ufać, i komu nawet nie patrzeć zbyt długo w oczy? Czy tezy o tajemniczej chorobie mogą stanowić kolejnym pretekstem do niepokoju? Tyle pytań, i czasu tak mało… Mamy dwanaście dni na to, by uratować miasteczko od końca i przy tym jedynemu przeżyć. To ważne zadnie, lepiej od razu dostać się do rzeczy, każda sekunda jest na wartość złota.

Podobnie gdy w oryginale, Pathologic 2 oczekuje na nas myślenie o swego bohatera. Jeżeli chodzi o te niezwykle istotne potrzeby, to potrzeba płacić jego brak, pragnienie, a też oddać mu odpocząć od czasu do czasu. Zostanie z dnia na dzień będzie coraz trudniejsze, dlatego należy wykazać się kreatywnością – wymieniajcie się z przedstawicielami (zwłaszcza z małymi, za ładny śmieć można zdobyć od nich przydatne przedmioty), szukajcie w śmietnikach, kradnijcie, jeśli sytuacja Was do tego zmusi. Rozwiązywanie narastających tematów i zagadek jest znaczne, ale jednakże nie da się tego wyglądać, będąc martwym, prawda? Ta stronę rozgrywki może skutecznie odstraszyć niektórych, ponieważ aspekt przetrwania jest cennym faktem oraz czasem chcielibyśmy po prostu popchnąć fabułę do przodu, ale najpierw musimy kupić jedzenie lub leki, aby utrzymać Burakha przy życiu. Gdziekolwiek nie pójdziemy, towarzyszą nam paski potrzeb bohatera, będące dodatkowym źródłem stresu, dodatkowo nasilanego świadomością, że grę zapisać możemy jedynie w pewnych miejscach… A przecież nikt nie obiecywał, że będzie bezpośrednio.

Z ręką na uczuciu i dokładnie szczerze – Pathologic w bliskiej pierwotnej wersji z zawsze wprawiało mnie w inny rodzaj strachu, jaki potrafi dać się absurdalny. Ktoś bardziej sceptyczny powie, że stanowił obecne przecież brzydki symulator chodzenia urozmaicony rozmowami z NPC-ami, jakie w smaku często bardzo bredziły i ciężko było zrozumieć powód ich uwagi. Ja i wiem, że po dłuższej rozgrywce czułam się autentycznie przygnębiona i spięta. Pathologic 2 wprawiło mnie w ten tenże nastrój beznadziei i zaszczucia, za co niewątpliwie jestem ochotę wyściskać twórców i powiedzieć: „Dobra robota, znów mnie zestresowaliście!” – oni jedyni dobrze nie kładą się z tym, iż ich działanie nie tworzy być doskonałym doświadczeniem. To termin ciężki i wymagający, lecz oczywiście w ostatnim staje cała „magia”. Istnieją bezpieczne sytuacji, które należałoby doszlifować, np. okropnie „drewniana” walka, bardzo podobna do tejże z Pathologic, dająca praktycznie zero satysfakcji, jednak w ostatnim rozrachunku zdecydowanie dużo jest pokaźnych plusów niż drobnych minusów. Poza tym twórcy obiecali również dodać rozgrywkę dwiema różnymi osobami, jakie były grywalne w zasadniczej stronie, zatem istnieje na co pragnąć!